ဆရာဂြမ္းႏွင့္ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ခြီး

မနက္မိုးလင္း၍ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ုပ္တို႕ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနၾကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ ခ်ီတက္လာခဲ့ေလသည္။ လမ္းတြင္--

''ဆရာဂြမ္း''

''ေျပာကြ''

''ဆရာဂြမ္း ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္လားဗ်''

''ဟဲ့ ငခြီးရ၊ အာဏာရွင္ကို ဘယ္သူကမွ အလိုမရွိဘူးကြ''

''အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာဂြမ္း ဒီမိုကေရစီမရေသးတာ''

ကၽြနု္ပ္တပည့္ ေမာင္ေမာင္ခြီးက ဒီလိုေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကပဲ ဆရာႀကီးလိုလိုနဲ႕--

''ဒီမွာ ငခြီး မင္းက ငါ့တပည့္ပဲ။ လူကလည္း ပိစိညွပ္ကေလး။ မင္းကို ပခံုးနဲ႕တြန္းလိုက္ရင္ကို မင္းကားႀကိတ္ျပီး ေသသြားနိုင္တာသိလား''

''အဲဒီလို သူတစ္ပါးကို မေကာင္းႀကံတတ္လို႕လဲ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ အၾကာႀကီးေနခဲ့ရတာမဟုတ္လား''

''မင္း ေျပာေလ ကဲေလပါလား ငခြီး''

''ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာဂြမ္းရ၊ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာက ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္လားေမးတာကို ဆရာဂြမ္းက လိုခ်င္ရင္ လိုခ်င္တယ္ေပါ့။ အာဏာရွင္ကို ဘယ္သူကမွ
အလိုမရွိဘူးဆိုျပီး မဆိုင္တာကို ေျဖတာကိုး''

''ဒါဆို စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ အၾကာႀကီးေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာကေကာ''

'' ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္ေလ၊ ဆရာဂြမ္းကို တစ္ခြန္းေလာက္ေလးျပန္ေျပာမိတာကို ဆရာဂြမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားႀကိတ္ဖို႕ေတာင္ ႀကံစည္ေနတယ္မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ဒီလို မေကာင္းႀကံခံခဲ့ရတာပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ကိုယ္နဲ႕အယူအဆမတူသူကို မေကာင္းႀကံဖို႕အျမဲေတြးေနတတ္တယ္မို႕လား''

'' ဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး ငခြီးရ၊ အကုန္လံုးေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး''

''ဘာပဲ ေျပာေျပာဆရာဂြမ္းရာ၊ ကိုယ့္ေနရာကို လုမယ့္သူကိုေတာ့ တစ္ဖက္ရန္သူက တစ္နည္းနည္းနဲ႕ မေကာင္းႀကံမွာပဲ''

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ခါနီးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္က ကြမ္းထုပ္ထဲတြင္ လက္က်န္ကြမ္းတစ္ရာကို ၀ါးရန္ထုတ္လိုက္ျပီး အိတ္အခြံကို ပစ္ေနၾကအတိုင္း ျဖစ္သလို ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ ပါးစပ္အတြင္းမွ ကြမ္းေသြးကိုလည္း ကတၱရာလမ္းမေပၚသို႕ ေထြးထုတ္လိုက္ရာ မည္းနက္ေနေသာကတၱရာလမး္မႀကီးသည္ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ျဖင့္ နီရဲသြားေလသည္။ ဤသည္ကို ငခြီးက ျမင္ေသာ္-

''ဆရာဂြမ္းက ပါးစပ္ကပဲ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ေနတာပဲ''

'' ဟ ငခြီး၊ မင္း ငါ့ကို ဆရာျပန္လုပ္ေနတာလား''

'' မဟုတ္လို႕လား ဆရာဂြမ္းရ၊ ခုၾကည့္ေလ။ အမိုက္ခြံကို ဟိုမွာရွိေနတဲ့ အမိုက္ပံုးထဲမထည့္ပဲနဲ႕ လမ္းမႀကီးအေပၚ ဒီအတိုင္း ပစ္ခ်ရသလား၊ ကြမ္းေသြးကိုလည္းၾကည့္ ကတၱရာလမ္းေပၚ ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ''

''အဲဒီျမင္ေနရတဲ့ အမိုက္ပံုးက ျပည္သူပိုင္မဟုတ္ဘူးကြ၊ အမိုက္ပံုးပိုင္ရွင္က သူ႕အမိႈက္ပံုးထဲ လာေထြးထုတ္ရလားဆိုျပီး ေအာ္ေငါက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ မင္းအစိုးရက အမိုက္ေတြလြင့္ပစ္ဖို႕ လမ္းမေပၚမွာ အမိုက္ပံုးထားေပးလို႕လား ''

''ဆရာဂြမ္းကလည္းဗ်ာ၊ သူတို႕ထားမေပးလည္း ဆရာဂြမ္းက နိုင္ငံႀကီးသားပီသရမယ္ေလ ''

''တယ္---ဒီေကာင္ ေျပာေလကဲေလပဲ၊ ငါ တီးထည့္လိုက္ရ ''

''အဲဒါပဲ ဆရာဂြမ္း အဲဒါပဲ။ ပါးစပ္ကသာ အာဏာရွင္ကိုအလိုမရွိဘူးေျပာေနတယ္၊ ဆရာဂြမ္းကိုယ္တိုင္က အာဏာသံုးခ်င္ေနတာပဲ။ ဆရာဂြမ္းအေနနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမိုကေရစီမရေတာ့ဘူး''

တပည့္ေက်ာ္ငခြီးက ကၽြႏ္ုပ္ကို လူၾကားထဲဆရာလာလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ုပ္မွာ ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္း အႀကီးက်ယ္ထြက္၍ ေနာက္ဆံုး ငခြီးကို အားရပါးရ နားသားလယ္ကို တီးထည့္လိုက္ရာ အားျဗဲလွ်ာျဗဲနဲ႕ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငိုေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ အီၾကာေကြးအျပင္ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲပါ အဆစ္ေကၽြးျပီး ေခ်ာ့ခဲ့ရေလသည္ကား တမံု႕။

''မင္းက ဒီလိုဆံုးမမွပဲ ရေတာ့မွာ။ ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ''

'' ျဗဲ၊ အု--အု''

ေမာင္ခ်မ္းမြန္

ျပည္ခ်စ္သားဂ်ာနယ္။ ၂၃-၁၂-၂၀၁၆